Czerwony, Główny Szlak Beskidzki – w tym roku rzucił nam wyzwanie. Codzienny marsz po górach, z całym dobytkiem na grzbiecie i 200 km w górę i w dół – to był nasz plan na drugą połowę sierpnia, czyli dwa tygodnie, a przynajmniej 10 dni. Planowanie sobie, a życie sobie, bo tych 10 skurczyło się do dni sześciu. Kontuzje oraz młodzieńczy bunt – oto dwa główne powody skrócenia pobytu w Beskidach.

Łącznie daliśmy radę 85 kilometrom po górach.

Doświadczenie wspaniałe. Jesteś tylko tu i teraz, walcząc z własną słabością. Nie pozwalasz sobie na marudzenie i narzekanie, bo to nic nie da, może tylko popsuć atmosferę w twojej „bandzie”. Zostają jedynie sprawy najważniejsze: woda, jedzenie, nocleg, odpoczynek, przejść, dotrwać. No i jest przyroda. Wszystko inne nie ma znaczenia, ubranie, błoto, fryzura. Widzimy tylko nasze uśmiechy. Idziemy z „bananami” na ustach, rozglądając się dookoła i gapiąc jakbyśmy po raz pierwszy byli w górach.

Tygodniowa wyprawa w góry nie jest rzeczą łatwą. Trasę trzeba wcześniej, z głową, zaplanować. Taki intensywny pobyt w górach to przede wszystkim o dobre, dobre i jeszcze raz dobre buty. Na twardej podeszwie, za kostkę i wodoodporne, bo nawet w niskich Beskidach, latem, na waszej drodze będą kamieniste podejścia, przeprawa przez strumienie i zabagnione łąki, skoki przez ogromne kałuże, przejście przez halę porośniętą wysoką trawą, zejścia po śliskich wilgotnych skałach i strome, gliniaste ścieżki. Po deszczach, szlakami zaczynają płynąć potoki. W trawach mieszkają sobie żmije zygzakowate, dlatego wysokie turystyczne buty to podstawa wędrówki. Polecam również żelowe wkładki, które przy wielodniowym marszu zwiększą amortyzację naszych kroków.

Po drugie: w plecaku niech będzie tylko to, co jest niezbędne. Wszystko co zabierzecie z domu trzeba będzie nosić na własnych barkach. Na wyprawę nie zabrałam dlatego mojej ciężkiej lustrzanki (choć długo się nad tym zastanawiałam, ale wierzcie, przy wielogodzinnym marszu nie ma czasu na wielokrotne postoje i wycyzelowane zdjęcia). Zdęjcia w tym wpisie zrobione zostały tylko telefonem, wybaczcie proszę ich jakość. Książkę, którą w końcu postanowiłam zabrać, zostawiłam w którymś kolejnym schronisku – dodatkowy ciężar, a po kolacji po prostu zasypiałam nie przeczytawszy ani słowa. Książkę, po prostu kupię ponownie.

Po trzecie zaopatrzcie się w zdrowe, wysoko energetyczne przekąski – zdrowe batony, orzechy, rodzynki, daktyle i inne suszone owoce i dodatkowo w dobrze przyswajalne witaminy – magnez, potas, wapń, witaminy B kompleks, witamina C. Miejcie zawsze dużo wody. Waszym nogom będzie potrzebne dużo plastrów i talk.

Po czwarte dieta ściśle wegetariańska na szlaku nie jest możliwa, chyba, że codziennie jesteście w stanie jeść  pierogi lub naleśniki, albo niesiecie całe swoje jedzenie na własnych plecach. I tutaj moja odezwa do ajentów i właścicieli schronisk –  MY WEGETARIANIE, PROSIMY O WIĘCEJ DAŃ BEZMIĘSNYCH, I NIE MĄCZNYCH !!! ( w przygotowaniu jest wpis z moimi propozycjami na dania wegetariańskie na szlaku)

Na koniec zawsze pilnujcie się szlaku, jeżeli nie widzicie oznaczeń przez kilka minut cofnijcie się do miejsca, gdzie było ostatnie oznaczenie. Zawsze trzymajcie się wyznaczonego szlaku, jeżeli droga jest zamknięta przez ścinkę drzew, oznacza to, że przejście szlakiem jest fizycznie niemożliwe. Idźcie obejściem, i tutaj też uważajcie na oznaczenia – nie są często tak dobre jak prawdziwy szlak.

A teraz opis naszej wyprawy – dzień po dniu:

Dzień 1.: Ustroń – Ustroń Zdrój – Równica – Ustroń Polana – Wielka Czantoria – Soszów (start 12.00 – meta 19.00) – 17 km

Z pociągu wysiedliśmy omyłkowo na stacji Ustroń – dawnym początku Głównego Szlaku Beskidzkiego. Choć nie mieliśmy tego w planie, na ulicy Daszyńskiego, przeszliśmy obok znanego dębu „Sobieskiego” zasadzonego przez mieszkańców na pamiątkę przejścia przez Ustroń wojsk króla Jana III Sobieskiego, idących na odsiecz Wiedniowi.

Ze stacji Ustroń do punktu początkowego GSB – stacji Ustroń Zdrój, musieliśmy dojść około 1,5 km. Tutaj pojawiły się już biało-czerwono-białe oznaczenia szlaku, które prowadziły do pierwszego punktu – schroniska na Równicy.

Po wyjściu z miasteczka, zaczęło się naprawdę trudne podejście – strome, kamieniste, prowadzące przez strumień, miejscami śliskie od grząskiego błota. Prawie pod samym szczytem minęliśmy Kamień Ewangelików – miejsce spotkań XVII wiecznych ewangelików, gdzie teraz odbywają się msze, a my złapaliśmy tu oddech po pierwszym stromym wyzwaniu. Do schroniska jest stamtąd dosłownie 5 minut marszu. Jakież było nasze zdziwienie, gdy wyszliśmy z lasu na parking pełen ludzi, samochodów i gwaru turystów (sic!). Pod schroniskiem Równica krótki odpoczynek, napoje i marsz w dół. Ścieżka szlaku wije się tutaj, przecinając drogę asfaltową. Podczas tego zejścia źle postawiona noga, na ruchomym kamieniu spowodowała wygięcie stopy i upadek. Przestraszyłam się, że nasza wyprawa skończy się zanim na dobre się zaczęła, ale było to tylko nadwyrężenie stawu w kostce. Opuchlizna i siniak – to właśnie zobaczyłam po zejściu do Ustronia Polany, ale okłady z lodu, maść na stawy, i proszek przeciwbólowy postawiły mnie na nogi. Moja kontuzja oraz czekająca nas jeszcze wędrówka do schroniska na Soszowie, była dla nas wystarczającym powodem by pozwolić sobie na odrobinę luksusu – czyli wjazd wyciągiem krzesełkowym na Czantorię (co gorąco polecam :-)). Szczyt Wielka Czantoria to już Czechy, jeśli ktoś chce, to dobra chwila na czeskie piwo.

Od wieży na Wielkiej Czantorii droga prowadzi wzdłuż polsko-czeskiej granicy i jak zwykle brak tu polskiego zasięgu (uwaga na włączony transfer danych w telefonie). Po drodze różnie – płaskie, wygodne ścieżki, kamieniste, strome zejścia. Ale ogólnie bez większych trudności.

Prawie wyludniony szlak doprowadził nas do tak wyczekiwanego pierwszego noclegu. Schronisko na Soszowie – jedno z najstarszych w Beskidzie Śląskim, powitało nas przepięknym otoczeniem, ogniskiem, przyjazną atmosferą, skromnym pokoikiem i pysznym jedzeniem.  Pochłonęłam przeogromną, jak na mnie, ilość jedzenia – porcję grochówki i kluski na parze w sosie jagodowym.

Nie mieliśmy sił na jakiekolwiek życie towarzyskie i już o 21.30 spaliśmy mocnym snem. A w środku nocy przebudzenie, bolące nogi nie dawały spać. Kręciłam się z boku na bok ponad godzinę, aż zmęczenie znowu zwyciężyło. Takie przebudzenia z powodu bolących nóg zdarzały się podczas wyprawy codziennie, a nawet jeszcze kilka dni po powrocie do domu.

Dzień 2.: Soszów – Stożek Wielki – Przełęcz Kubalonka – Stecówka – Przysłop (start 10.00 – meta 18.30) – 21,4 km

Drugi dzień zaczęliśmy ostro pod górę, by po chwili od szczytu Cieślar, podziwiać widoki i iść szlakiem prowadzącym grzbietem. Trochę w górę i w dół. Dopiero poważniejsze wyzwanie stanowiło ostre podejście pod Stożek Wielki, i tutaj znowu pełne turystów schronisko, z których większość dotarła tam wyciągiem krzesełkowym. Po krótkim odsapnięciu, ruszyliśmy dalej, mijając przepiękne Kiczory z fantastycznymi skałkami.

Dalej zaczęło się zejście, z jednym krótkim, aczkolwiek stromym podejściem, do przełęczy Kubalonka.

Podczas zejścia z Kiczorów po raz pierwszy pojawiły się problemy ze stopami, i do Kubalonki ledwo doczłapałam. Drobny posiłek, w mało przytulnym barze, to dla mnie wspomnienie bólu nóg i pierwszego kryzysu, nie miałam siły, a iść trzeba było. Z przełęczy Kubalonka, do następnego punktu – schroniska Stecówka, prowadzą dwie drogi. Pierwsza szlakiem, druga asfaltem – dla spacerujących. Muszę się przyznać, że wykończona wędrówką w górę i w dół kamienistym szlakiem, pozwoliłam sobie na odrobinę luksusu, bo  przekonałam swoich towarzyszy, by na chwilę zejść na spacerowy asfalt. W Stecówce chcieliśmy chwilę odetchnąć, zjeść coś, napić się, zebrać siły na dojście do Przysłopa. Niestety budynek był w remoncie (i pewnie pozostanie w nim jeszcze do następnego sezonu), żadnych szans na nocleg czy kupienie czegokolwiek. Na szczęście drogowskaz wskazywał 1h 15 min do celu naszego drugiego dnia. Po godzinnej wędrówce, ku naszemu zaskoczeniu, kolejny drogowskaz na Przysłop znowu wskazywał  1 h 15 min (takie nieporozumienia zdarzyły się nam dwa czy trzy razy w ciągu 6 dni). Wierzcie mi, coś takiego, po całym dniu wędrówki może osłabić. Wyjścia jednak nie ma i iść trzeba. Na szczęście druga tabliczka była przesadzona i po mniej więcej 45 minutach, w części stromej wędrówki pod górę, dotarliśmy do Schroniska Przysłop. Przysłop – w dwóch słowach – jako tako z zewnątrz, w środku, pokoje i łazienki dla tych mniej wybrednych.

Dzień 3.: Przysłop – Barania Góra – Węgierska Górka (start 9.00 – meta 16.00) – 17,1 km

Ten dzień zapamiętałam jako dzień zejścia, dosłownie i w przenośni. Marsz w dół, prawie cały czas. Takie dni, to najlepszy test dla Waszych butów. Moje nie sprawdziły się i na finiszu, na palcach i stopach obu nóg pojawiło się mniej więcej sześć bąbli. Firma znana, ale produkuje buty, które nie nadają się do codziennego, intensywnego marszu. Wracając jednak do początku dnia – Schronisko Przysłop, 45 minut podejścia i jesteśmy na Baraniej Górze, a tutaj wieża i widok na 360 stopni. Cudnie, może niebo trochę zachmurzone, ale cudnie.

Po drodze na Baranią Górę, mijamy Mysią Polanę z rezerwatem głuszca, gdzie kiedyś polowali na te ptaki Habsburgowie (przejście Stecówka-Barania Góra to fragment specjalnego szlaku historyczno-turystycznego – oznaczonego literą H z koroną). Z Baraniej Góry schodzimy wąskim, ale ciekawym trawersem do Magurki Wiślańskiej, potem trochę w górę i w dół przez Magurkę Radziechowską i Glinne, ze skałami i przepięknymi widokami.

Ze szczytu Glinne prowadzi ostre, długie, długie zejście do Węgierskiej Górki.

Tam znaleźliśmy, przy samym szlaku, przemiłą agroturystykę. Bardzo dziękujemy za wspaniałą gościnę.

Dzień 4.: Węgierska Górka – Żabnica – Abrahamów – Rysianka (start 12.00 – meta 18.00) – 15,7 km

Ten dzień nazwałabym – sądnym dniem. Ciężki, prawie cały czas pod górę od Żabnicy, miejscowości za Węgierską Górką, aż do samego końca. Upał, skoki przez strumienie, kałuże, bagniska, ścieżki z dyżymi, chybotliwymi kamieniami, obejście szlaku. Trudny marsz, ale widoki jak zwykle przecudowne.

Tego dnia, mój organizm odciął mi zasilanie już o godzinie 19.30. A szkoda bo schronisko na Rysiance było naprawdę wspaniałe, z cudownymi widokami na Beskidy, Tatry, Słowackie i Czeskie Tatry. Po prostu góry 360 stopni wokół.

Wzdłuż dużej części szlaku dnia czwartego, prowadził Szlak Papieski, a po drodze kilkanaście kapliczek.

 

Dzień 5.: Rysianka – Hala Miziowa (start 10.00 – meta 14.00) – 7,1 km

To naprawdę przyjemny, miły spacerek. Kilka podejść, kilka zejść. Trochę przedzierania się przez błota i już. Po kilku dniach naprawdę intensywnego marszu to był dzień ulgowy, wręcz czas odpoczynku. Po dotarciu do schroniska na Hali Miziowej moje poranione stopy wymagały porządnego relaksu, natomiast moi towarzysze wybrali się jeszcze na Pilsko, dosłownie 45 min w górę, a ja pod schroniskiem w oczekiwaniu na pokój kontemplowałam widok Babiej Góry, która na nas czekała.

Schronisko Mizianka, to miejsce bardziej komercyjne od pozostałych schronisk.

Chyba najmniej klimatyczne i nie dostało w wspomnieniach specjalnego miejsca. Taki po prostu dom wczasowy i już. Bez klimatu i atmosfery górskiego schroniska.

Dzień 6.: Hala Miziowa – Korbielów – około 7 km

To był ostatni dzień w górach.

Zejście z Mizianki do Korbielowa, to jakieś 2-2,5 h, czasem stromo, czasem płasko. No i nie był to już czerwony Główny Szlak Beskidzki. Stąd można złapać autobus do Żywca lub Krakowa. No i skończyliśmy ten etap GSB, bo kontuzje, zmęczenie i młodzieńczy bunt, ale jeszcze u wrócimy i zaczniemy od zdobycia Babiej Góry – królowej Beskidów. Do zobaczenia!